Πώς οι πάσχοντες των Διατροφικών Διαταραχών πρέπει να αντιμετωπίζουν γονείς , συγγενείς και φίλους

Αυτό το κείμενο αφορά κυρίως άτομα συνειδητοποιημένα ή έστω πρόθυμα να μάθουν τι ακριβώς τους συμβαίνει. Αν δεν έχουν γίνει ακόμα αντιληπτοί από το περιβάλλον τους, αισθάνονται την ανάγκη να μιλήσουν σε κάποιον. Αυτόν που θα επιλέξουν, τον θεωρούν πιο έμπιστο και έχουν την ελπίδα πως θα καταλάβει .
Συνήθως αυτό που υποστηρίζει κάποιος ασθενής είναι ότι οι δικοί του άνθρωποι δεν τον καταλαβαίνουν. Δυστυχώς αυτό δεν είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της διαταραχής , αλλά πραγματικότητα . Σπάνια μπορεί κάποιος να δει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση και ακόμα και έτσι δεν ξέρει πώς να βοηθήσει .
Άρα ο ασθενής επιβαρύνεται επιπλέον με το βάρος της εξομολόγησής  του σε συνδυασμό  με την λάθος αντιμετώπιση ή συμπεριφορά των αγαπημένων του προσώπων. (πχ σε υπερφαγικά άτομα γεμίζουν το σπίτι με πειρασμούς ,γίνονται επικριτικοί κλπ) .Έτσι, απομονώνονται περισσότερο, αισθάνονται ακόμα πιο άβολα και αναρωτιούνται πως γίνεται να μην βρίσκουν στήριξη από εκείνους . Και υπάρχουν φορές που έχουν τόση ανάγκη αυτή τη στήριξη!

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]



Και το "απαιτούν", φωνάζουν μάταια " βοήθεια" μέσα από την απόγνωση τους, είτε ακολουθούν, θεραπεία είτε όχι .Το δικός τους λάθος βρίσκεται εδώ . Δεν πρέπει να θυμώνουν και να τους κατηγορούν αλλά να αποδεχτούν, να πάψουν να ασχολούνται και να επικεντρωθούν στον εαυτό τους.  Να αναπτύξουν άμυνες και να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά στους πειρασμούς και στους οικείους τους .
Και φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο ! Αυτό δουλεύεται ταυτόχρονα με την εσωτερική αναζήτηση και με πειραματισμούς ¨αυτοάμυνας¨ . Δεν υπάρχει μυστική συνταγή γιατί για τον καθένα λειτουργεί διαφορετικά !
Υπομονή, Πίστη και Δύναμη . Αυτό χρειάζεται!

Μαρία